Bilinmeyen

Konu: Bilinmeyen C.tesi Mart 20 2010, 12:22

~1~

Günesin gülümsemedigi karanlık bir güne merhaba dedim yine... Alıskanlık, uyuyor sanıp bos yatagına baktım. Beni bırakıp gittigini çok zor kabulleniyordum. O benim tek dostum degil miydi? Beraber gülüp beraber agladıgım tek sevdigim insan degil miydi? Nasıl olmustu da beni bu kadar çabuk bırakmıstı?
.....Bir yandan anlamaya çalısıyordum hayatı, bir yandan unutmaya. Yavas yavas alısıyordum bu renksiz dünyaya, artık fazla düsünmüyor,aglamıyordum. Tek yaptıgım sey içimdeki küçük bir umutla bütün gün gezinmekti. Üzerimi giyinip kendimi dısarı attım. Hiç bir farklılık yoktu yine aynı yabancı ve somurtuk yüzler... Heralde yine su umursamaz ve görünmez tavrımı takınmıstım ki kimse selam vermedi. Benimle konusmadıklarına seviniyordum saçma sorularına yalan cevaplar vermek zorunda kalmıyordum.

Saatler geçip gitti, bulutlar bana yaklastı ve artık zamanın geldigini fısıldadı her gün oldugu gibi. Tabii bende her gün oldugu gibi yine onu dinledim,ne derse desin gerçek olmadıgını bile bile...Sonunda susmustu ama simdi nerdeydim, belki de bu sefer onu dinlememeliydim... Kafam karısıktı ya da bostu. Konusacak kimsem yoktu.Belki onu dinlemekten baska çarem yoktu...
iç sesimle konusurken önümde garip bir gölge oldugunu hissettim. Ancak basımı kaldırdıgımda artık çok geçti, kaybolmustu bile... Tanrım,sanırım kafayı yiyordum. Elim bos o soguk eve döndüm....

~2~

Uzun zamandır özlemini duydugum uykumu aptal kapı zili böldü.Söylene söylene kapıya dogru yürüdüm.Kagıt hısırtısından gazeteci çocugun geldigini anladım.Çocuk dün gelemedigi için özür dileyip duruyordu (sanki umrumdaymıs gibi) gazeteyi elinden kapıp kapıyı suratına kapattım. Kısa bir pismanlık duysamda geri dönüp özür dilememedim.Sıradan cinayet,soygun,gasp haberlerini geçtim.Kayıp ilanlarının bulundugu sayfada bir sey dikkatimi çekti. 2-3 ay önce kendi ellerimle gömdügüm küçük dostum Buster'ın kayıp ilanı vardı. Siyah kıvırcık tüyleri tras edilmisti.Ben onu asla tras etmezdim.Boynuna taktıgım beyaz tasma da yerinde yoktu.Ama bu köpegin benim Buster'ım olduguna yemin edebilirdim.ilanı veren kisi telefon ve adresini vermisti. Telefon numarası çok tanıdıktı. Hafızamı biraz yokladıktan sonra bu numaranın sahibini hatırladım. Hemen gidip onunla konusmalıydım.
....Tam yüzümü yıkamak için lavaboya egiliyordum ki aynadaki yansımam gözüme çok garip geldi. Gözlerimi inceledim ve eskisi gibi hırçın bakmadıklarını farkettim. Sonra uzun siyah saçlarımın ne kadar da çirkin göründügünü düsündüm. Gözlerimi yansımamdan hiç ayırmadan raftaki makası aldım ve saçlarımı kestim. Saatin "dong" lamasıyla gözlerimi yansımamdan ayırdım ve yüzümü aceleyle yıkadım.Mutfağa gidip en sevdigim gevrekle sütü masaya bıraktım. Büyük bir ustalıkta bir yandan gevregimi hazırlarken bir yandan da onu nerede bulabilecegimi düsünüyordum.Gevregimi hızla yeyip kalktım.Kapüsonlu ceketimi kaptım,kapüsonu yüzümü kapatacak sekilde kafama geçirdim ve sonunda evden çıktım.
....ilk önce nereye bakacagımı bilmiyordum.Nedenini bilmiyordum ama ayaklarım beni Buster'ın yanına götürdü.Yanına çömeldim ve ellerimle topragı kazmaya basladım.Buster yoktu! Bu nasıl olabilirdi? Ölü bir köpegi kim ne yapardı ki? Kafamda binlerce soruyla ayagı kalktım.Topragı öylece bırakıp yürümeye basladım.Onu bulmam gerekiyordu ama nerde olabilecegi konusunda en ufak bir fikrim yoktu.Onun yasadıgı yeri hiç görmemistim,onunla belki hiç konusmamıstım bile... Sürekli o yanıma gelir, o konusurdu benim tek yaptıgımsa dinlemek ve onaylamaktı. Bunun ne kadar garip oldugunu farkederek kendime güldüm.
....Tüm sehri dolasmıstım.Yoktu hiç bir yerde yoktu.Harika! simdi ne yapacaktım? Bundan vazgeçmeye hiç niyetim yoktu ama sanırım biraz ara verebilirdim. Benim külüstür en son park ettigim yerde öylece duruyordu. Arabaya atlayıp bir zamanlar gitmekten nefret ettigim lokantaya dogru yol aldım. "Claire's Dinner" karsımda duruyordu hiç bir sey degidmemidti.Cırtlak sarı duvarları ve ona hiç uymayan mavi masalar.. içeri girip sosyetelerin bayıldıgı pahalı kahvelerinden birini siparis ettim.Tadı her zaman ki gibi igrençti, yinede içtim. Hesabı masaya bırakıp o bogucu yerden çıktım. Külüstürü orda bırakıp eve dogru yürümeye basladım. Saat 22.00'a yaklasıyordu.Yani o ürkütü ses yine bir seyler zırvalayacaktı. Ya da benim duydugumu sandıgım ses... Yerdeki gölgelerden bulutların yaklastıgını hissettim. iç güdüsel olarak basımı hemen yukarı kaldırdım. Tabii ki hiç bir sey yoktu.
....Evet, yanılmamıstım.O ses yine bana emirler yagdıracaktı.Ama bu sefer onu dinlemeyecektim...Ben o sesi düsünürken aniden esen rüzgar saçlarımla birlikte düsüncelerimide savurdu.Ve iste misafir ses'im geldi:
-"Onu aramayı bırak" dedi fısıltıya benzer sesiyle.Hayır,hayır onu dinlemeyecektim! Kulaklarımı kapattım ve hızla kosmaya basladım nereye gittigimi bilmeden. Sanki hâlâ pesimdeydi. Dakikalardır kosuyordum, nefes nefese kalmıs çok yorulmustum.
"Evet,bugünlük bu kadar macera yeter,tatlım." dedi tanıdık bir ses.
Gördügüm sey karsında ne yapmam gerektisini, ne söylemem gerektigini bilmiyordum.Tek bildigim sey bunun bir halisülasyon olduguydu.Kaçmaya devam ettim ama o sanki bana yapısıktı.Kahretsin,ondan kaçamıyordum! Belki de kaçmamı gerektiren bir sey yoktu... Gözlerimi kapattım,sakin olmalıydım.
Rüzgar baslayısı gibi ani bir sekilde dindi.Gözlerimi açtıgımda yoktu. Gittigi için minnet duydum ve daha fazla oyalanmadan eve gittim. Kendimi hemen yataga attım ve yarın evden çıkmamaya karar verdim. Çok yorulmustum,göz kapaklarım agırlastı.Bende kapanmalarına izin verdim, kısa bir süre sonra uyudum.

Konu: Geri: Bilinmeyen C.tesi Mart 20 2010, 12:33

Değişik ama güzel... :)

Konu: Geri: Bilinmeyen C.tesi Mart 20 2010, 16:33

tesekkürler Bilinmeyen Icon_tongue

Ya mami biliyorum sanki ben bunu biryerden Very Happy

Devamı?

Çok güzel :DGerçekten çok hoşş