Kalkan!

VE Gece Evindeyiz!
Bir nevi Cehennemde!
Sisin ve kurtların esiri bir cehennem!
Uçaktan direk Gece Evi'ne gelmiştik.
Okula sis dolayısıyla zor girebilmiştik. Karşımıza kurtların çıkmamasını umarak çaylakları bulmaya çalışmıştık.
Hiç kurt saldırısı olmamıştı bize..
Nedenini biliyordum!
Kanım!
Onları korkutuyor ve kaçırıyordu.
Güçlüydü!

Bodruma inip Elizabeth ve diğerlerini bulduk ve yaralarına baktık.
Sonra danışmaya gittim ve bir anons yaptım. Tüm öğrencileri ve profesörleri bodrumda toplanmaya çağırdım.
Sığabilirdik, bodrumumuz genişti.
Az sonra herkes oradaydı. Bazıları yaralıydı.
Ama yaraları sarılmış tedavileri yapılmıştı.
Kayıplar vermiştik.
Yaklaşık 10 çaylak!

''Çaylaklarım! Sakin olun! Ben buradayım.
Ne yazıkki kötü haberlerle geldim.
Yüksek Konsey Yardım çağrımızı geri çevirdi. Sakın üzülmeyin! Bunu yapmak zor ama üzülmeyin! Onları yeneceğiz! Çünkü bizde onlarda olmayan şeyler var!
Tanrıçamızın dokunuşuyla güçlenmiş kanlarımız!
Şimdi Herkesin koruma altında olabilmesi için bir ritüel yapacağım!
Siz de tekrar edeceksiniz.
Herkes bileğine bir çizik atsın!
Tamam!
Şimdi başlıyorum!
-Tanrıçam! Gecenin sahibi! Bizi zor anlarımızda yalnız bırakma! Bizi güçlendir.
Kanımızı sana sunuyoruz! Rüzgar,ateş,su, toprak ve ruh ile kutsa!
''
Çevremiz güçlü bir ışıkla sarsıldı.
İşte kalkanımız!
Kanımız!

6.Sınıf Çaylak Mesaj Sayısı : 8 Kayıt tarihi : 06/11/10 Yaş : 29

Ah Yüce Tanrıçamız !
Daha önce hiç böyle bir şeyle karşılaşmamıştım. Arkadaşlarıma elimden geldiğince yardım ediyor ve güçlü görünmeye çalışıyordum.
Çok kısa bir zamanda gelmişti Profesör Arinna. Kendimi artık güvende hissediyordum. Onların işini hızlandırmak için arkadaşlarımla ilgilenmeye devam ettik. Bir süre sonra tüm okul bodrumda idik. Kimi yaralanan arkadaşlarının yanındaydı, bizde cesedleri taşıyorduk. Kayıplarımız oldu. Lisa'nın acısını bile unutmuştum artık. Acılar direncimi arttırıyordu. Kaybettiğimiz arkadaşlarımızı bir köşeye yığmak zorunda kaldık. On cansız bedenle aynı yeri paylaşıyorduk. Onlara baktıkça dayanma gücüm arttıyordu. Elimden geleni yapacaktım.
''Çaylaklarım! Sakin olun! Ben buradayım.
Ne yazıkki kötü haberlerle geldim.
Yüksek Konsey Yardım çağrımızı geri çevirdi. Sakın üzülmeyin! Bunu yapmak zor ama üzülmeyin! Onları yeneceğiz! Çünkü bizde onlarda olmayan şeyler var!
Tanrıçamızın dokunuşuyla güçlenmiş kanlarımız!
Şimdi Herkesin koruma altında olabilmesi için bir ritüel yapacağım!
Siz de tekrar edeceksiniz.
Herkes bileğine bir çizik atsın!'
Lanet olsun ! Nasıl yardımı geri çevirirler. Şimdi daha da çok hırs bürüdü gözümü. Profesör bizi cesaretlendiriyordu. Bodrumda olduğumuzdan yerde bir çok kesik cam parçası bulmak mümkündü. Küçük bir tanesini elime geçirdim ve Profesörün dediği gibi bir çizikte ben attım bileğime. Kanım daha çok aksın diye yumruk yapıp sıktım elimi . Kanlar süzülüyordu kolumdan aşağı.
'Şimdi başlıyorum!
-Tanrıçam! Gecenin sahibi! Bizi zor anlarımızda yalnız bırakma! Bizi güçlendir.
Kanımızı sana sunuyoruz! Rüzgar,ateş,su, toprak ve ruh ile kutsa!
'
Birden ışık saçıldı etrafımızda, gözlerim kamaştı. Bir tebessüm yerleşti yüzüme , güç alıyordum sanki. Cesareti hissediyordum bedenimde. Bizi artık kanlarımız koruyacaktı. Ama aklımda bir soru vardı. Kalkanımız hazır, herkes başaracağına inanıyor .. Profesör Arinna'ya döndüm ve kıısılmış ince telli sesimle sadece şunlar döküldü dudaklarımdan ;
'Peki şimdi ne olacak Profesör? '

'Peki şimdi ne olacak Profesör? '

Ne mi olacak?
Tatlım! Elizabeth...
Bende bilmiyorum kızım...

keşke gerçekten bunları söyleyebilseydim..
Ama güçlüydüm ve zaten öyle görünmeliydim.

Elizabeth'in bana bakan sevimli yüzünü okşadım.
''Sakin ol ,tatlım. Kurtulacağız..''

Kaçamak bir cevaptı bu. Ama ne yazıkki daha fazlasını söyleyemezdim.
''Çaylaklarım! Gücünüzü gördünüz. Bir süre boyunca kanınızdaki bu güç sizi kurt saldırılarından koruyacak! Fakat her ihtimale karşı birbirinizden ayrılmayın!
Buraya sizin için gerekli olan herşeyi getireceğiz.Arkadaşlarınızın cesetleri de uygun bir biçimde gömülecek.Şimdi biraz oturun.''
Çaylakların soğuk zemine çöktüler.
Ben ise görünürdeki yetişkinlere emirler yağdırıyordum.
Çaylaklar için uyku tulumları, şilteler, kan torbaları, yiyecekler...

Yorgundum! Öyle böyle bir şey değildi. Steve beni bulduğunda uyuyordum. Ve yaklaşık 5 saatlik bir uykuydu bu. Yetmemişti. Hemen İtalya'dan Gece Evi'ne geri döndük ve direk bodruma indik. Nasıl olduğunu bilmiyordum ama çaylaklardan bazıları burdaydı. Arinna'nın anonsunu duyan herkes gelmişti. Onlara bakarken içim cız etti. Benim yaram yoktu. Yani görünürde. Ritüeli yapmak için akıtıcağım fazla kanım olucaktı. Yerden büyük bir cam aldım. Bileğimi derinden kestim. Yere akan kanlara acıyordum ama yine de güçlü bir kalkan olmalıydı. Ritüelimiz kısaydı. Zaten fazla zamanımız yoktu. Arinna'nın yanındaydım ve ona güç vermek istercesine duruyordum. Bileğimdeki kesiği kapattıktan sonra Arinna'nın sölediği şeyleri almaya gittim. Taşıyabildiğim şeyler 3 çaylağa anca yeterdi. Ancak diğerleri de getiriyordu. Aklıma sis'in koruyucu etkisi geldi. 'Sis, sana ihtiyacım var.' İçimde hissetmiştim. Bir şeyler kımıldanmıştı. İtalya'dayken kullanmadığım için kımıldanma içimi gıdıklamıştı. 'Sis, okulun çevresini koruman altına al çevredeki her şeyi algıla ve benim de algılamamı sağla. Lütfen.' Hemen harekete geçtiğini biliyordum. Çevreyi sararken neler olduğunu hissedebiliyordum. Bunu Arinna'ya söylemeliydim. 3. gidişimin dönüşünde direk Arinna'nın yanına gittim.
'Arinna sana bir haberim var. Sanırım sis benim onunla ilgili tüm isteklerimi yapıyor. Yani daha yeni anladım ama tam zamanında. Etrafımız sisle çevirili kurtlar göremiyor bizi. Ama ben etrafımızdakileri hissedebiliyorum. Sence bu bir işe yarar mı?'
Nefes nefeseydim. Heyecanlanmıştım. İçimde bir umut ışığı parlamıştı. Kalbim deli gibi çarpıyordu. Kanımda adrenalin dolaşıyordu. Bu duyguyu en son ne zaman hissettiğimi hatırlamıyordum. İnsanken mi? Yoksa çaylaklık yıllarımda mı? Arinna'dan cevap beklerken yeni bir çaylak gözüme çarptı. Biraz önce Arinna ile konuştuğunu göz ucumla görmüştüm. Sanırım biz gittiğimizde ölen çaylakların yerine yeni çaylaklar geliyordu. Ya da başka bir yerden transfer olmuştu. Bilemiyordum. Sanırım artık gece evinde profesör olarak görünmenin zamanı gelmişti.

'Arinna sana bir haberim var. Sanırım sis benim onunla ilgili tüm isteklerimi yapıyor. Yani daha yeni anladım ama tam zamanında. Etrafımız sisle çevirili kurtlar göremiyor bizi. Ama ben etrafımızdakileri hissedebiliyorum. Sence bu bir işe yarar mı?'

Herkes Güçlüydü burada...
Zayıf tek bir kişi yok...
Zayıflar öldü...

''Tabii ki işe yarar Bendis...
Gücünü göstermenin tam zamanı!''

Bütün karmaşa için Arianna' yı bulamak çok zordu. Ölen çaylaklar, yaralılar ve endişe içinde koluma yapışıp benden yardım isteyen çaylaklar vardı. Hepsine sakin olmalarını söyledim. Arianna' yı aradım. Bendis' in kollarını gördüm. Arinna' da oralarda olmalıydı. Onlara doğru hareket ettim. Arinna' nın kolundan tuttum. Arinna hızla döndü ve o da koluma yapıştı. "Benim, sakin ol." dedim. Arianna beni görünce bir "oh" çekti.
"Neler oluyor Arinna. Yukarı katlardaydım. İçimdeki endişe ile güreşmem gerekiyordu. Senin anonsunu duyunca geldim." dedim. Kötü durum olduğu belliydi ama neden. Tamam ölü çaylaklar vardı. Ama kim öldürmüştü? Alona mı? Yoksa kasıtlı yapılan bir şey miydi? Hala içimde sıkıntı vardı.
"Arinna, bir kaç gündür fena sıkılıyorum. İçimi kimseye dökemedim ve kötü bir şeylerin olacağı hissine kapıldım. Ancak olmaması için dua ettim. İşe yaramadı. Nyx bizi dinlemiyor mu yoksa?" Her şeyin bir nedeni vardır. Ama böyle br durumda Nyx' in bizi boş bırakması olumlu değil. Alona tarafına kayan çaylakların sayısı hızla artacaktır. Buna eminim.

>>>
Arinna'nın anonsunu duyunca odamdan hızla çıkıp, aşağıya indim. Ne yazık ki ritüeli kaçırmıştım. Olanları duyunca çok üzüldüm.
Aşağısı kan revan içindeydi. Yerde yatan ölmüş çaylakları görünce gözlerimden bir damla yaş yere düştü ve toprağın bereketi arasında kaybolup gitti. Bunlardan bir çoğu benim arkadaşlarımdı. Sapsarı saçları, kandan kıpkırmızıya dönmüş bir kız gördüm. Kurtlar boynunu parçalamıştı. İçimde gittikçe artan öfke dalgasını hissetmeye başlamıştım. Aklım durmuştu, neler yapabileceğim ve ne yapmak istediğim hakkımda bir fikrim yoktu. Buraya neden gelmiştim.?
Tabikide Arinna'ya yardım etmek için... Bendis'in yaptığı sis sayesinde kurtlar bizi göremiyordu. Ama bende bir hayvanın zihnindeki ses dalgası sayesinde onları hissedebilir ve konuşabilirdim. Sisten uzaklaştım. Herkes beraberdi ama ben onların arasından uzaklaşıp ormana doğru gittim. Bunu neden yapıyordum bilmiyorum. Sanki orada kurtuluşumuz vardı.
O anda arkamda birşey olduğunu hissettim. Hızla arkamı döndüm.
Bu bir kurttu. Dişleri sipsivri ve kan yüzünden kıpkırmızıydı. Öfkenin dozu bedenimde şimdi artmıştı. Ama bana neden saldırmadığını merak ediyordum. İçimden bir ses "Güçlerini şimdi kullanmanın tam sırası." dedi.
İçimdeki sese her zaman güvenmiştim, şimdide güvenmeliydim.
Konsantre olmaya devam ettim, kurtla göz gözeydik. Yavaşça derinlere indim.
Evet bağlantıyı kurmuştum. Artık kurtla zihinsel olarak konuşabilirdim.
"Gece Evi'nden ne istiyorsunuz?" dedim.
Şaşırmış gibiydi. Yavaşça bana doğru geldi ve durdu. Zihninden bana cevap verdi.
"Güçlerin beni çok şaşırttı Elena." dedi kurt ve devam etti.
"Burada olmamızın nedeni vampirlere olan öfkemiz."
"Adımı nerden biliyorsun.? Ne demek istedin.? " dedim kurta.
"Ben herşeyi bilirim. Şimdilik gidiyoruz Elena, ama elbette geri döneceğiz." dedi kurt sivri dişerini göstererek.
"Heyy! bekLeeee! Vampirlere olan öfkemiz dedin, neyi kastetmek istedin.?" dedim kurta ama beni duymazlıktan geldi ve arkasını dönüp gitti.
Birkaç dakika sonra kurtun uluma sesini duydum ve diğer kurtlarda koşarak ormana doğru gittiler.
Zihnimde kurtun sesi yankılanıyordu. "Vampirlere olan öfkemiz."
Ne demek istemişti.? Neden vampirlere öfkelilerdi.?
Ben bu sorularla boğuşurken Arinna'nın sesiyle kendime geldim.
"Elena! Arkadaşlarını revire götürmem için yardım eder misin.?" dedi Arinna nazik bir sesle.
"Tabikide profesör." dedim ve Profesör Arinna'ya yardım etmeye başladım.

"Arinna, bir kaç gündür fena sıkılıyorum. İçimi kimseye dökemedim ve kötü bir şeylerin olacağı hissine kapıldım. Ancak olmaması için dua ettim. İşe yaramadı. Nyx bizi dinlemiyor mu yoksa?"
Tanrıçam!
Lütfen duy yakarışlarımızı! Lütfen bırakma bizi!
Ne kadar bundan ben de şüphe duysam da kendimden emin bir biçimde Alessandra'ya cevap verdim.
''Tabiiki duyuyor profesör.''
Pek ikna olmuş görünmüyordu ama ne yapabilirdim ki?

Şimdi sadece yaralıları revire taşımalı, kayıplarımızı da gömmeliydik.
Yakınımda olan bir çaylak bakındım ve Elena'yı gördüm.
Hafifiten gözleri kızarmıştı ama gözyaşlarından olsa diye düşündüm.
Yardım istedim ve yaralıları taşımaya koyulduk.

"Profesör ben artık gidebilir miyim.?" dedim. Etraftaki cazip kan kokusundan kurtulmaya çalışıyordum. Zaten işimiz bitmek üzereydi. Yaralıları revire taşımıştık. Ölen çaylakları gömme işinide erkekler tamamlamıştı.
Bugün olanlar benim başımada gelebilirdi. Kurt karşımda duracağına, üstüme atlayıp beni parçalayabilirdi. Ama yapmamıştı.
"Tabikide Elena işimiz bitmek üzere gidebilirsin. Dikkatli ol." dedi Profesör Arinna.
YorgunLuktan bitap bir haldeydi. O muhteşem vücudunu saran, adeta onu melek gibi gösteren muhteşem eLbisesi berbat bir haldeydi.
"Tamam efendim. İyi sabahlar." dedim. Arinna birşey söylemedi. Ona son kez bakıp, kendimi gece evinin kapısından içeriye attım. Yerler kırmızı ayak izleriyle doluydu. Çoğu çaylak olanları unutabilmek için odasına kapanmıştı. Büyük salon bomboştu. Merdivenlerden hızlı hızlı çıkmaya başladım. Heryeri sessizlik bürümüştü.
Adımların koridorda yankı yapıyordu. Koridoru döndüm ve kızlar yatakhanesine geldim. Kendi odamın kapısını açtım ve içeriye hızla daldım. Henüz bir oda arkadaşım olmadığı için tek başımaydım.
Pencerenin önüne geldim. Aşağıya baktım. Herkesin işi gitmişti.
Güneş hafiften kendini göstermeye başlamıştı bile.
Kendimi yumuşak yatağımın üzerine atıverdim...

Elena'yı odasına gönderdikten sonra kanla kaplanmış yere çöktüm.
Çaylaklarımın yanında güçlü durmaya çalışsamda içimde fırtınalar kopuyordu.
Ne yapacağımı bilemeden ellerimi yüzüme kapadım.
Elimden ölü kan kokusu yayılıyordu.
Tanrıçam!
Steven neredeydi acaba?
Gece Evine döndüğümüzden beri görüşmemiştik.
Onu seviyordum.
Sevmeye ihtiyacım vardı.
Ve sevilmeye...
Sevildiğimi görmeye..
Çaylaklarım, profesörler ve diğerleri tarafından....

Sanki yıllardır yaşamıyor gibiydim...Tüm olanlardan sonra odama çekilmiş, düşünüyordum.Saatlerdir, günlerdir belki aylardır.Arinna ve Bendis hakkında hiçbir fikrim yoktu, aşağıda neler olduğuyla da ilgili.Yüzlerce köpeğin arasında kalmış bir kedi kadar çaresizdim.Ürkek, savunmasız...Çaylaklar da öyleydi, profesörlerde ve diğerleri.Hepsi...Ama ne yapabilirdim ki? Yüksek Konsey'den ses yoktu.Yardımı reddettiklerinden adım gibi emindim, yoksa çoktan savaş çıkmıştı...Yavaşça ayağa kalktım, aylardan sonra ilk defa dışarı çıkmayı düşünüyordum.Çaylaklara bakmam lazımdı.Sonuçta profesördüm değil mi?Sorumluluklarım vardı.Peki kim bana yardım edecekti?Kim bu bataklıktan çekip alacaktı beni?Nyx, bağlantısını tamamen kesmişti benimle.Babamı, Alona'yla son konuşmamızdan beri umursamıyordum bile.Ya kehanetlerim?Onlar bile yalnız bırakmıştı beni.Odanın kapısını açıp dışarı çıktığımda şok geçiriyordum.Etraf kana bulanmıştı.Çaylaklar çaresizlikle ağlayıp koşuşuyorlardı.Ne bekliyordun Athena? Herkesin gülüp oynadığını mı?Hah, salaksın sen.İşe koşacak zamanda bencilce davranıp odana çekildin.Korkak seni.Etraftaki bağırışları delen tiz bir sesle iç dünyamdan ayrıldım..Bu sesi tanıyordum.Arinna!Dönmüş müydü? Hızla koşmaya başladım.Nereye gittiğimi bilmeyerek, Arinna'yı bulma umuduyla.En alt kata indiğimde büyük bir kalabalık gördü.Arinna kesinlikle orda olmalıydı.Yavaşça kalabalığı yardım.Çemberin tam ortasında tüm ihtişamıyla duran Arinna'yı gördüm.''Arinna!'' küçük bir çığlık atarak Arinna'ya sımsıkı sarıldım....

Athena'm!
Benim tatlı bir çaylağımken Nyx'in eliyle muhteşem bir değişim geçiren ve profesör olan güçlü vampirim!
Özlemişim.
Sımsıkı sarılıyor bana.
Bırakmıyor bir süre.

''Athena! Sakin ol Athena.
Kontrol altında herşey. Konsey bize yardım etmeyecek ama biz yılmayacağız.''
Bana güçlü ve kararlı gözlerle bakıyordu.
Sonra yavaşça gülümsedi.
Bu gülümseme umut doluydu.

RP OUT:
Athena, şuan Alona ile olan rpye katılabilirsin.
Bu özel bir davettir.
Arinna...

''Athena! Sakin ol Athena.
Kontrol altında herşey. Konsey bize yardım etmeyecek ama biz yılmayacağız.''
Tamda tahmin ettiğim gibi.Konsey'in sorunları mı vardı?Bize şuanda yardım etmeyeceklerdi de, ne zaman edeceklerdi? Konsey'i düşünme sırası değil Athena.Nyx, bu kadar gücü bize bahşetmişken yardıma mı ihtiyaç duyacaktık?Ah, hiç sanmıyorum.Arinna'ya destek olurcasına gülümsedim. Mücadeleye başlanmalıydı artık...

RP OUT:
Memnuniyetle. :)

rp out: Athenai profesör çalışma odalarındaki rpye katılmanı talep ediyorum.