Benim Eserim

"Bazen düşünüyorumda sen, benim hayatıma girmeseydin başıma neler gelirdi. Her şeyi ilk günkü gibi hatırlıyorum. Bana tecavüz etmeye çalışan bir gurup gencin elinden kurtarmıştın beni. Ben ağlarken beni sakinleştirmeye çalışmıştın. Evine götürmüştün beni. Ben, yüzüm yerde dolaşıyordum. Sen ise bana böyle yapmamamı söylüyordun. Bana havlu ve hiç açılmamış bornoz vermiştin. Duş almamı söylemiştin ve ben banyonun kapısını kilitleyip dakikalarca eşyalarını kurcalamıştım. Neyin nerede olduğuna bakmıştım. Ve mide bulandırıcı -ki adını şimdi bile söylemek istemiyorum.- bir alet bulmuştum. Midem bulanmıştı ve bornozu bedenime geçirir geçirmez çığlığı basmıştım. Sen yanıma gelmiştin. 'Ne oldu?' diye sormuştun ve ben mide bulandırıcı şeyi sana göstererek amacının ne olduğunu somuştum. Çünkü ikinci bir tecavüzü kaldıramayacaktım. En tiz çığlığımı basıp kaçmaya balışmıştım ve sen beni kolumdan tutmuştun ve kendine doğru çevirmiştin. Hayret ve kızgınlık içerisindekini yüzünü ilk kez o zaman görmüştüm. Mavi-yeşil karışımı gözlerini ilk kez o zaman fark etmiştim. Sarı saçların da altın gibi parlıyordu. Kavrulmuş buğday bir tenin vardı. Uzun boyluydun ve çok güçlü olduğun kesindi. 'Bulduğun şey bana ait değil. O kız kardeşimin ve sen neden benim eşyalarımı karıştırıyorsun?' demiştin. İşte o zaman hapı yutmuştum çünkü söyleyebilecek hiçbir şeyim kalmamıştı. Savunmalarım tükenmişti ve sen kolumu bırakıp kızgınlık içerisinde açık kahverengi-deri koltuğa doğru hareket etmiştin ve bana söyleniyordun. 'Tanrım, yardım etmek için eve birilerini getiriyorum ve sonuca bak. Eşyalarımızı kurcalıyor. Olacak şey değil.' Kendini rahat görünen koltuğa bırakmıştın. Bende yüzüm yerde yanına doğru geliyordum ve tam arkanda durmuştum. 'Şey... İnanın bana o kadar utandım ki! Yaptığım bir hataydı. Beni hırsız olarak düşünmenizi istemezdim. Özür dilerim. Ama bu benim huyumdur. Girdiğim her banyoda eşyaları kurcalarım. Biliyorum, bu hiç iyi bir şey değil ancak ne yapabilirim. Bunun için tedavi bile alıyorum.' Bana bakma tenezzülünde bile bulunmadın ama sana kızgın değildim. Haklıydın! Benim eşyalarımı kurcalasalar bende kızardım. 'Bakın beyefendi. Yada bakmayın. Bornozu bırakıyorum ve banyoyu düzenliyorum. Daha sonra cep numaramı buzdolabınıza yapıştırıyorum ve gidiyorum. Sizi rahatsız etmek istemem ama bir sorununuz olursa bana ulaşabilirsiniz.' demiştim ve dediklerimi yapmıştım. Çantamı alıp çıkarken sen beni uğurlamak için ayağı kalkmıştın ve kapıya kadar gelmiştin. Ben senin omzunu tutmuştum. 'Her şey için çok teşekkür ederim. Orada bulunmasaydınız muhtemelen o adamların zevklerine kurban gitmiştim.' Ve sana sırlmıştım. Normalde kimseye yapmazdım ama bunu istemiştim. Bilmiyorum ama sana sarıldığımda bana bir şeyler olmuştu. İçimdeki bir şeyler hophop etmişti. Ben evinden ayrılmış ve kendime evime doğru gitmiştim.
Bir hafta boyunca bana kabus gibi gelmişti. Beni aramanı umuyordum. Ama aramadın. Aramadın işte. Ve ikinci hafta beni aradın. Seni Starbucks'ta bir şeyler içmeye davet etmiştim ve sen bunu kabul etmiştin. Telefonu kapattığımda çığlık atmıştım ve Taylor Swift'in You Belong With Me şarkısını açmıştım. İçimdeki heyecanın aşk olduğunu bu şarkıyı açınca anladım. Çünkü anlamı beni derinden etkiliyor. Benim olmalısın! Ve, evet! Benim olmalıydın. Seni kimseye vermezdim. Hayatımda kimse için o kadar çok hazırlandığımı hatırlamıyorum. Evden geç çıkmama rağmen kararlaştırdığımız saatten önce oradaydım ve fazla beklemeden sen geldin. Yüzündeki kızgınlık ifadesi gitmiş gibiydi. Bu mükemmel! Siparişleri verdik ve havadan sudan konuşmaya başladık. Seni içten içe tanımaya çalışıyordum ve konuştukça açıldığının farkındaydım. Bana çoğu şeyi anlatmaya başladın. Bazen güldük bazen üzüldük. Arada bir abuk bir sessizlik oluyordu. Benim sana sormak istediğim soruyu sen bana sordun. 'Erkek arkadaşın var mı, Vale?' Tabi ben sana erkek değil kız arkadaşın var mı diye sormak istemiştim. 'Yok, Dustin. İnanır mısın? Bu güne kadar kimseyle çıkmadım.' dedim. Belki sana imâ etmek istediğim şeyi anlamışsındır. Ama anlamamış gibi görünüyordun. 'Olabilir. Neden olmasın? Sana inandım yani.' Sırıtmıştın. Tanrım, senin için ölürdüm. Mükemmeliğinde ötesindeydim ve Taylor Swift'in de söylediği gibi; Benim olmalıydın. 'Peki senin kız arkadaşın var mı Dustin?' Yumruk yemişe döneceğim cevabı verdin bana. 'Evet var. Hatta sözlüyüm.' Cebinden bir fotoğraf çıkartıp bana göstermiştin. 'İşte. Sözlüm Elizabeth . O hayallerimin kadını.' Elizabeth. Çok güzeldi. Saçları uzundu ve dolgun dudakları var. Yüzü pürüzsüzdü ve yuvarlak gibiydi. Odette Yustman'a benziyordu. Yüzümdeki gülümseme gitmişti. "Evet, çok güzel." Gözlerimi tırnaklarıma odakladım ve devam ettim. 'Umarım...Umarım mutlu olursun.' Sen mutlu olacaktın ama ben değil. Gözlerimi biran için sana çevirdim ve bana endişeyle bakıyordun. 'Ne oldu?' diye sordum. 'Asıl sana ne oldu?' diye karşılık vermiştin bana. 'Bana neler olmadı ki?' diye mırıldanmıştım ama senin duymadığına emindim. Biraz sessizlikten sonra elimden tuttun ve beni çekiştire çekiştire arabana soktun.
Nereye gittiğimizi sormadım. Gözlerimden yaşlar süzüldüğünün farkına vardım. Dayanamayıp hıçkırarak ağlamaya başladım. Bana ne olduğunu sormadın. Bende söylemedim. Beni dağlık bir alana götürdün. Arabadan çıkarttın ve bana torpido bölümünden peçete vermeye başladın. Ben burnumu temizleyip gözlerimi silerken sen, arabanın içerisinde bir şeyler ile uğraşıyordun.
Gökyüzü kararmaya başladı ve zifiri karanlık olunca beni arabaya çektin. Arka koltuğa tıkıştırdın ve yanıma oturdun. Koltuk yatıktı. 'Gerçek sihir görmeye hazır mısın?' diye sordun. Başımı salladım ve sen arabanın tavanını açtın. Yıldızlar. İşte gerçek bir sihirdi bu! İnanılmaz güzellikte parlıyorlardı. 'Bu inanılmaz.' dedim. 'Neden ağladın?' diye sordun. Cevap vermekte çekindim ama söyledim. 'Çünkü sana karşı ,hiç kimseye besleyemeyeceğim kadar büyük bir aşk besliyorum ve sözlü olman beni üzdü.' Cevabın biraz geçikti. 'Hiçbir kadını ağlatmak istemezdim. Ama iki kadın beni seviyorsa birini üzmem gerek.' dedin. 'O kişi ben oluyorum elbette.' dedim ve elimi tutup sana bakmaya zorladın. 'Üzgünüm; ancak böyle olması gerekiyor.' Arabadan çıktım ve yürümeye başladım. Sende arkamdan geliyordun. Rüzgar kuvvetli esiyordu. Bazen dengemi kaybediyordum ve senin adımlarının dahada hızlandığını duyuyordum. En sonunda rüzgara dayanacak gücüm kalmadığında yere yüzüstü çömeldim. Ve senin beni sarıp götürdüğünü hissettim. Beni arabaya götürdün ve arabayı çalıştırıp tarif ettiğim yere götürdün. Evime elbette. 'Seni üzmek istemem. Ancak istersen düğünümüze gelebilirsin.' Bana bir davetiye vermiştin ve vedalaşıp gitmiştin. O andan sonra ne oldu, biliyor musun? Evime girdim ve üç hafta boyunca evden çıkmadım. Düğününe bir hafta kaldı. Ve ben sana bu mektubu yazıyorum. Düğününe gelemeyeceğim. Ancak bu mektup eline tam düğün zamanında ulaşacak. Bundan eminim. İstersen evime gel ve halimi gör. Böylesine güzel gününde böylesine kötü bir olay yaşayacağın beni üzüyor. Ancak bu olmak zorunda. Bana tam zamanında yetiş. Yoksa kendimi durduramayacağım. Saat 13:58 gibi gelirsen anca yetişirsin. Eğer gelmezsen sana hayatında başarılar.

Elveda Dust.

Vale."

Mektup Dustin' in eline geçtiğinde düğüne dakikalar vardı. Fazla umursamadı ve düğünden sonra gidebileceğini düşündü. Herkes yerlerini aldıktan sonra Rahip başladı. Elbette anlattıklarını dinleyen yoktu. Elizabeth gözlerine zor hakim oluyordu. Uyuyacak gibiydi. Nedimeler ise çoktan bayılmışlardı. şimdi ise ayakta durmaya çalışıyorlardı. Dustin'in aklı mektuba takıldı ve Vale' in ne yapacağını düşündü. Aklına kötü şeyler gelmeye başladı. Gözlerini kapatıp başını hafifçe salladı. Rahip okumayı bıraktı. 'Ne oldu Dustin? Devam etmemi istemiyor musun?' diye sordu. Dustin kafasını kaldırıp Rahibe baktı. 'Beni biraz bekleyin. Acil bir yere gitmem lazım.' Kimse ne olduğunu anlamadan Dustin gitti. Arabasını çalıştırıp Vale' in evine gitti. Ne yaptığı konusunda hiçbir fikri yokru.

VALE

Vale dışarıya baktı. Kimse ortalarda yoktu. Dustin'in gelmeyeceğini tahmin etti. Mutfaktan bir bıçak aldı. İnce uçluydu. Bir yerini kestiğinde hissedemeyeceğin kadar ince uçlu. Tanrıya dua etti. O' nu affetmesini istedi. Banyoya gidip küveti su ile doldurdu. Son üç hafta içerisinde çok çökmüştü. Saçlarının siyahı solmuştu. Temiz ama bakımsızdı. Yüzü çökmüştü ve göz altları morlaşmıştı. Biraz zayıflamıştı. Kahverengi gözleri eskisi gibi parlamıyordu ve kendine bol gelen şeyler giyiyordu. T-shirt' ünü çıkarttı ve eşofmanını indirdi. Sadece siyah iç çamaşırları vardı. musluğu kapattı. Saçlarını topladı ve dolu olan küvete girdi. Sıcak suyun bedeni ile temasını hissetti. Bıçak elindeydi. Suyun altına girdi. O anda bir kapı zorlanması duydu. Ama aldırış etmedi. Bıçağa bakmaya devam etti.

DUSTİN

Vale bir delilik yapmadan Dustin, balta ile kapıyı parçaladı ve elini içeri uzatıp kilidi açtı. Evin içinde koşmaya başladı. Vale'i arıyordu. Ancak bulamıyordu. Tanrı aşkına! Dustin' in kalbi deli gibi atıyordu. Ve sonunda kapısı açık olan banyoya daldı. Banyo "L" biçimindeydi ve küvet en sondaydı. Dustin temkinli bir şekilde yürüdü. Küvete varmadan Vale küvetten kafasını çıkardı ve elindeki bıçağı yere attı. Dustin Vale' in yanına koştu ve ona baktı. Vale ağlıyordu ve çok çökmüştü. Kafasını tutup ona baktı. "Vale, Vale... İyi misin? Bir yerini kestin mi? Konuş benimle." Vale kafasını kaldırdı. "Yapamadım. Çünkü korktum. Anlıyor musun? Aileme ne kadar acı vereceğimi düşündüm ve korktum. Sen beni umursamayıp söylediğim saatte gelmeseydin ve sonradan gelseydin beni ölü gördüğünde ne kadar üzüleceğini düşünüp korktum." Dustin Vale'i çıkarttı ve beraber köşeye oturdular. Dustin bıçağı kenarıya fırlattı. "Hepsi geçecek, hepsi bitecek..." diyerek Vale' e sarıldı ve kalbinin yatışmasını bekledi.

Aman Tanrım!
Bu ne böyle?!
Bayıldım!
Vale ve Dustin birlikte olsunlar yaa:D Benim Eserim 844303

Çok ilham alırsam yazarım birlikte oldukları zamanları. Very Happy

Teşekkür ederim iltifat için.

» Merhaba Benim Eşsiz Vampir ve Çaylaklarım..xD
» Benim görüşüme göre karakterlerin yatakları....